Bir gazeteci, yazma yeteneğini kaybettiğini düşünür mü?

Her şeyin farkında olup, bir şey yokmuş gibi davranabilir mi?

Hassasiyetlerini ayıklama ve önceliklerini değiştirme planları yapar mı?

Yurttaşlıktan tasarruf etme eğilimine girebilir mi?

Bu saydıklarımın hepsi bende sosyal bir travma olarak var sanırım!..

Sadece bende değil sizlerde de var…

Dünya, ülke Gaziantep gözümüzüm önünde alt-üst oluyor…

Değişmeyen tek şey ise güçlüler aleminin istikrarı…

Aldatılmışlarımız, aldanışlarımız, çarmıha gerilen iyi niyetlerimiz.

Birbirilerine benzeyen insanların, biri birlerini tamamlayan kötülüklerinin parçasıyız işte.

Sosyal, duygusal ve kültürel sermayesini kaybetmiş bireyler topluluğuyuz şu ara.

Ne bir Kabê’miz, ne Anıtkabir’imiz, ne ekonomi politiğin metafiziği…

Ne fikir, ne zikir, ne ruhta bir can, ne “haydi” diyecek bir heyecan…

İçi oyulmuş patlıcan gibiyiz azizim.

Değer yargıları yerle bir edilmiş, aynaları kırılmış, kendisine yalan söylenmiş…

Anlam dünyamızı kundaklayanlar, geride kalan küllerimizden balçık yaparak kendilerine yeni kuleler inşa ederken, o sırıtkan, paslı ve dikenli dişleri tinimizin en ince yerlerine geçiyor biteviye.

Eskiden bir kavgamız vardı.

Naif, içli, estetik ve anlamlı…

Ne diyor Elvis Presley, Trouble'de:
Eğer bela arıyorsan
Doğru yere geldin
Eğer bela arıyorsan
Sadece suratıma bak
Ben ayakta kalmak için doğmuşum
Ve son sözü söylemek için…

Eskiden bir kavgamız vardı.

Şimdi yok…

Son sözü söylemek için bir gerekçemiz de…

Siyaset vampirleri, toplum ve topluluk düşmanları sağolsun.